«Ο Έμπορος της Βενετίας», «ανεβαίνει» σε όλη την Ευρωπαϊκή
Ένωση. Ο Σάυλοκ, είναι πεινασμένος για ανθρωπινη
σάρκα.
Της Μαρίας Η. Καρελλά, σκηνογράφου, Μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου του Πατριωτικού Μετώπου.
«.... τί κερδίζω εγώ με το να θέλω και καλά το πρόστιμο. Μια λίτρα σάρκα ανθρώπινη απ’ άνθρωπο παρμένη δεν έχει τόση αξία μήτε φέρνει τόσο κέρδος, σα ένα κιλό βοδινό ή πρόβιο ή και τραγίσιο κρέας».
Έτσι λέει ο τοκογλύφος Σάηλοκ, στο περίφημο έργο του Σαίξπηρ.
«Η σωτηρία του Ευρώ, είναι πιο σημαντική από τους λαούς». Έτσι δήλωσε πρόσφατα σχετικά, η κ. Μέρκελ. Είναι προφανές ότι ο Σάηλοκ και η κ. Μέρκελ, λένε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Αλλάζουν οι εποχές, η γλώσσα, η ορολογία. Το νόημα παραμένει.
Και ο μεν Σάηλοκ, είναι πρόσωπο ενός θεατρικού αριστουργήματος. Η κ. Μέρκελ όμως, είναι η προσωποποίηση της Γερμανίας και της εξωτερικής – οικονομικής πολιτικής που ασκεί και επιβάλλει στην Ενωμένη Ευρώπη.
«Ο Έμπορος της Βενετίας» «παίζεται» σε όλη την Ευρώπη! Έχουμε φτάσει στην κρίσιμη τελική σκηνή της δίκης και ο δανειστής ετοιμάζεται «να κόψει, μιά λίτρα σάρκα ανθρώπινη, απ’ άνθρωπο παρμένη».
Η κ. Μέρκελ, αν και θα μπορούσε λόγω της δύναμης που διαθέτει, δεν είναι σε καμμιά περίπτωση η Πόρσια! Η εύστροφη δικηγόρος, που στο θεατρικό έργο δίνει, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, την λυτρωτική, σωτήρια λύση, και αποδεικνύει ταυτόχρονα, ότι ο δανειστής στην πραγματικότητα θέλει να εξοντώσει και βιολογικά τον δανειολήπτη, τον οποίο μισεί βαθύτατα, και χρησιμοποιεί ως πρόφαση το ληξιπρόθεσμο χρέος. Πώς θα μπορούσε ποτέ μιά Ανατολικογερμανίδα, στιγματισμένη από τις τραυματικές εμπειρίες της χώρας της και την αναλγησία της Προτεστανττικής κουλτούρας που έχει λάβει, να είναι η Πόρσια!
Μάλλον είναι άδικο να έχει κανείς τέτοιες απαιτήσεις από την κ. Μέρκελ. Μάλλον της δίνουμε ένα πολιτικό ανάστημα που δεν διαθέτει.
Αξιοπρόσεχτη σε μιά δεύτερη προσέγγιση, είναι και η στάση του συνόλου σχεδόν του πολιτικού κόσμου της Γερμανίας, των ΜΜΕ και του Γερμανικού λαού, ο οποίος εμφανίζεται να επικροτεί, να θαυμάζει, να χειροκροτεί αυτήν την πολιτική.
Έχει αρχίσει να θυμίζει επικίνδυνα τον αλαλάζοντα όχλο της εποχής του Ναζισμού και του Χίτλερ.
Η απειλή της Γερμανίας επικρέμαται και πάλι, πάνω από όλη την Ευρώπη. Μιάς Γερμανίας, που αφού δεν μπορεί να έχει στρατεύματα και οπλισμό, έχει αξιοποιήσει «οπλικά» τον δανεισμό και την Οικονομία.
Αποδεικνύει ότι είναι ανίκανη να είναι «ισότιμο μέλος» «εταίρος» της Ε.Ε. Έχει προδώσει τα ιδρυτικά ιδεώδη και υπονομεύει σταθερά την Ευρώπη, προκειμένου να επιτύχει ότι δεν μπόρεσε ο Χίτλερ και ο Ναζισμός. Την επέκταση και την πολιτική – οικονομική κυριαρχία.
Και δεν μπορεί κανείς να μην δικαιώσει, σε αυτό το σημείο, την Μάργκαρετ Θάτσερ και τον σκεπτικισμό με τον οποίο αντιμετώπιζε την ένωση των δύο Γερμανιών και την ισχυροποίησή τους.
Μας απέδειξαν οι φίλοι Γερμανοί ότι είναι ανάξιοι και κατώτεροι της Ευρωπαϊκής μεγαθυμίας.
Μπροστά στην εξαθλίωση και την ανθρωπιστική κρίση, την κατάλυση ουσιαστικά της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, την καταπάτηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, κάτι φαίνεται να αρχίζει να κινείται στην Ε.Ε.
Η Ιταλία, η Ισπανία, κάτι επιχειρούν. Έτσι μοιάζει. Σε όλη αυτή την «υπερπαραγωγή», ο ρόλος της Ελλάδος είναι φυσικά ο πιο τραγικός. Διότι πέραν της «επίθεσης» που δέχεται, η Ελλάδα έχει το πρόβλημα των Ελλήνων πολιτικών, οι οποίοι αποδεικνύονται διαρκώς κατώτεροι των περιστάσεων και ανίκανοι να διαφυλάξουν την χώρα και τους πολίτες. Καλά θα έκαναν όλοι αυτοί να διάβαζαν λίγο Σαίξπηρ. Τον «Έμπορο της Βενετίας» που είναι και τόσο επίκαιρος. Θα μάθαιναν πολλά και για την εξουσία και για την οικονομία, όσο παράξενο και αν ακούγεται.
Μάλλον δεν τους το επιτρέπουν οι αριθμοί και οι λογαριασμοί τους. Ίσως να μην καταλάβαιναν και τίποτα!
Είναι οι πολιτικοί της τοκογλυφίας.
Της Μαρίας Η. Καρελλά, σκηνογράφου, Μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου του Πατριωτικού Μετώπου.
«.... τί κερδίζω εγώ με το να θέλω και καλά το πρόστιμο. Μια λίτρα σάρκα ανθρώπινη απ’ άνθρωπο παρμένη δεν έχει τόση αξία μήτε φέρνει τόσο κέρδος, σα ένα κιλό βοδινό ή πρόβιο ή και τραγίσιο κρέας».
Έτσι λέει ο τοκογλύφος Σάηλοκ, στο περίφημο έργο του Σαίξπηρ.
«Η σωτηρία του Ευρώ, είναι πιο σημαντική από τους λαούς». Έτσι δήλωσε πρόσφατα σχετικά, η κ. Μέρκελ. Είναι προφανές ότι ο Σάηλοκ και η κ. Μέρκελ, λένε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Αλλάζουν οι εποχές, η γλώσσα, η ορολογία. Το νόημα παραμένει.
Και ο μεν Σάηλοκ, είναι πρόσωπο ενός θεατρικού αριστουργήματος. Η κ. Μέρκελ όμως, είναι η προσωποποίηση της Γερμανίας και της εξωτερικής – οικονομικής πολιτικής που ασκεί και επιβάλλει στην Ενωμένη Ευρώπη.
«Ο Έμπορος της Βενετίας» «παίζεται» σε όλη την Ευρώπη! Έχουμε φτάσει στην κρίσιμη τελική σκηνή της δίκης και ο δανειστής ετοιμάζεται «να κόψει, μιά λίτρα σάρκα ανθρώπινη, απ’ άνθρωπο παρμένη».
Η κ. Μέρκελ, αν και θα μπορούσε λόγω της δύναμης που διαθέτει, δεν είναι σε καμμιά περίπτωση η Πόρσια! Η εύστροφη δικηγόρος, που στο θεατρικό έργο δίνει, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, την λυτρωτική, σωτήρια λύση, και αποδεικνύει ταυτόχρονα, ότι ο δανειστής στην πραγματικότητα θέλει να εξοντώσει και βιολογικά τον δανειολήπτη, τον οποίο μισεί βαθύτατα, και χρησιμοποιεί ως πρόφαση το ληξιπρόθεσμο χρέος. Πώς θα μπορούσε ποτέ μιά Ανατολικογερμανίδα, στιγματισμένη από τις τραυματικές εμπειρίες της χώρας της και την αναλγησία της Προτεστανττικής κουλτούρας που έχει λάβει, να είναι η Πόρσια!
Μάλλον είναι άδικο να έχει κανείς τέτοιες απαιτήσεις από την κ. Μέρκελ. Μάλλον της δίνουμε ένα πολιτικό ανάστημα που δεν διαθέτει.
Αξιοπρόσεχτη σε μιά δεύτερη προσέγγιση, είναι και η στάση του συνόλου σχεδόν του πολιτικού κόσμου της Γερμανίας, των ΜΜΕ και του Γερμανικού λαού, ο οποίος εμφανίζεται να επικροτεί, να θαυμάζει, να χειροκροτεί αυτήν την πολιτική.
Έχει αρχίσει να θυμίζει επικίνδυνα τον αλαλάζοντα όχλο της εποχής του Ναζισμού και του Χίτλερ.
Η απειλή της Γερμανίας επικρέμαται και πάλι, πάνω από όλη την Ευρώπη. Μιάς Γερμανίας, που αφού δεν μπορεί να έχει στρατεύματα και οπλισμό, έχει αξιοποιήσει «οπλικά» τον δανεισμό και την Οικονομία.
Αποδεικνύει ότι είναι ανίκανη να είναι «ισότιμο μέλος» «εταίρος» της Ε.Ε. Έχει προδώσει τα ιδρυτικά ιδεώδη και υπονομεύει σταθερά την Ευρώπη, προκειμένου να επιτύχει ότι δεν μπόρεσε ο Χίτλερ και ο Ναζισμός. Την επέκταση και την πολιτική – οικονομική κυριαρχία.
Και δεν μπορεί κανείς να μην δικαιώσει, σε αυτό το σημείο, την Μάργκαρετ Θάτσερ και τον σκεπτικισμό με τον οποίο αντιμετώπιζε την ένωση των δύο Γερμανιών και την ισχυροποίησή τους.
Μας απέδειξαν οι φίλοι Γερμανοί ότι είναι ανάξιοι και κατώτεροι της Ευρωπαϊκής μεγαθυμίας.
Μπροστά στην εξαθλίωση και την ανθρωπιστική κρίση, την κατάλυση ουσιαστικά της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, την καταπάτηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, κάτι φαίνεται να αρχίζει να κινείται στην Ε.Ε.
Η Ιταλία, η Ισπανία, κάτι επιχειρούν. Έτσι μοιάζει. Σε όλη αυτή την «υπερπαραγωγή», ο ρόλος της Ελλάδος είναι φυσικά ο πιο τραγικός. Διότι πέραν της «επίθεσης» που δέχεται, η Ελλάδα έχει το πρόβλημα των Ελλήνων πολιτικών, οι οποίοι αποδεικνύονται διαρκώς κατώτεροι των περιστάσεων και ανίκανοι να διαφυλάξουν την χώρα και τους πολίτες. Καλά θα έκαναν όλοι αυτοί να διάβαζαν λίγο Σαίξπηρ. Τον «Έμπορο της Βενετίας» που είναι και τόσο επίκαιρος. Θα μάθαιναν πολλά και για την εξουσία και για την οικονομία, όσο παράξενο και αν ακούγεται.
Μάλλον δεν τους το επιτρέπουν οι αριθμοί και οι λογαριασμοί τους. Ίσως να μην καταλάβαιναν και τίποτα!
Είναι οι πολιτικοί της τοκογλυφίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου