ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΠΥΡΗΝΑΣ ΛΕΣΒΟΥ

  ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ  ΠΡΟΣ  ΠΑΣΑ ΑΡΜΟΔΙΑ ΑΡΧΗ                      

Η Απαξίωση των Θεσμών: Τροχοπέδη της Ανάπτυξης

 ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΞΙΩΝΟΥΝ Η ΤΟΥΣ ΑΠΑΞΙΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ.                                                                                                                         Αυτά που καταγγέλλω με τη συγκεκριμένη επιστολή είναι προς γνώση και συμμόρφωση των υπευθύνων και για ενημέρωση των ανέργων και του λαού για το «τι πταιει» για τη φυγή των επιχειρήσεων από τη χώρα μας. Θέλω να δείξω ότι οι αριστερίστικες αντιλήψεις και οι αφορισμοί εναντίον του επιχειρηματικού κόσμου, μας οδήγησαν στην οικονομική και πνευματική χρεωκοπία. Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι επιχειρηματίες και οι εφοπλιστές είναι έρμαια των λαϊκιστών αντιλήψεων και των νταβατζήδων, των κομμάτων και της δικαιοσύνης που κατάντησαν τη χώρα μπανανιά.

Αυτές οι επισημάνσεις δεν είναι νέες, έχουν λεχθεί από τα πλέον επίσημα χείλη  μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο (το ναό των πολιτικών αποφάσεων) ότι τα τελευταία χρόνια η πατρίδα μας κυβερνάται από τη «μαφία» κατά τον κύριο Παπανδρέου, την «Κόζα Νόστρα» κατά τον κύριο Αλαβάνο, τα «λαμόγια» και τους «τζάμπα μάγκες» κατά τον κύριο Καραμανλή και «τους κλέφτες» κατά τον κύριο Καρατζαφέρη. Κανένας τους, όμως, δεν αναφέρθηκε για τη λειτουργία των θεσμών, προφανώς δεν είναι προς το συμφέρον τους αφού είναι οι άμεσα υπεύθυνοι για την κατάντια τους. Το κενό αυτό βέβαια καλύπτεται από τους διεθνείς οργανισμούς που κατατάσσουν τους θεσμούς στην ίδια θέση με τις χώρες του τρίτου κόσμου (αν αυτό δεν αποτελεί προσβολή για αυτές τις χώρες).

Διερευνώντας το θεσμό της δικαιοσύνης, που όλα τα κόμματα υποκλίνονται στην εύρυθμη λειτουργία της, παρατηρούμε ότι πολλά από τα έκτροπα, τις μαύρες σελίδες και τα εγκλήματα της ελληνικής δικαιοσύνης έχουν αποσιωπηθεί τα τελευταία χρόνια. Προφανώς από το φόβο «της σπάθης» που κρατά και που δοκιμάζεται κυρίως πάνω στους απλούς πολίτες. Βέβαια, είναι αναμφισβήτητο γεγονός και δεν υπάρχει άνθρωπος με ηθικές αρχές που να μη συμφωνεί με τον πρωθυπουργό της χώρας μας, τον κύριο Παπανδρέου, που πρώτος έχει διακηρύξει ότι η Ελλάδα είναι μια διεφθαρμένη χώρα.

Είναι αδιαμφισβήτητο σήμερα ότι η δικαιοσύνη έχει ένα μεγάλο μερίδιο της ευθύνης για τη διαφθορά και για τη σημερινή κακή κατάσταση της πατρίδας μας. Θα πρέπει όμως πριν αναδείξουμε τις ευθύνες της δικαιοσύνης να τονίσουμε ότι για τον τρόπο λειτουργίας της δικαιοσύνης δεν είναι υπεύθυνοι μόνο οι καθημερινοί υπηρετούντες αυτή (λ.χ. οι δικαστές), υπεύθυνοι είναι επίσης οι δικηγόροι και οι πολιτικοί. Ο καθένας από αυτούς κατά περίπτωση εκμεταλλεύονται και έχουν μετατρέψει τη δικαιοσύνη σε επιχείρηση (λ.χ. οι δικηγόροι) και σε χειραγωγούμενο άρμα για την εξυπηρέτηση ων συμφερόντων τους (οι πολιτικοί).

Σε όλο αυτό το «πανηγύρι» των δικηγόρων  που πλουτίζουν με «άρμα» τη δικαιοσύνη, των πολιτικών που την έχουν καταντήσει «άρμα» προσωπικών επιδιώξεων και των απλών και «κακόμοιρων» πολιτών που (θέλουν να) πιστεύουν στην αδέκαστη δικαιοσύνη, έρχονται να προστεθούν και οι μεταφυσικές δυνάμεις που επιδρούν ως η «αόρατος χειρ» σε ορθές αποφάσεις που ξαφνικά τροποποιούνται, αποσιωπούνται ή περιορίζονται, όπως έγινε με την έντιμο ΠΡΟΕΔΡΟ ΠΡΟΤΟΔΙΚΩΝ ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΤΑΚΗ. Από πότε όμως έχετε να ακούσετε από τα χείλη των πολιτικών να λένε ότι στην Ελλάδα δεν τηρούντα οι νόμοι; Έχετε τη γνώμη ότι άλλαξε τίποτα καθημερινά και οι νόμοι και το σύνταγμα δεν τηρείται από αυτούς πoυ έχουν ορκιστεί να το υπηρετούν. Καμία παρανομία δεν συγκαλύπτετε χωρίς την συνενοχή τις αρμόδιας αρχής, αλά και ουδέν κρυφό υπό τον Ήλιο. http://krisaion.pblogs.gr/2009/10/pws-oi-ellhnoebraioi-politik

Όμως όλες αυτές οι αστοχίες και οι ακαμψίες επιδρούν στην οικονομική ανάπτυξη και έχουν φέρει τη χώρα μπροστά σε αδιέξοδο. Για παράδειγμα, ο πολυδιαφημιζόμενος νόμος 1262/1982 για την ανάπτυξη, που καλούσε τον απόδημο ελληνισμό να επαναπατριστεί μεταφέροντας τις οικονομίες του στην πατρίδα, αποδείχθηκε παγίδα για τον απόδημο ελληνισμό που ονειρευόταν την επιστροφή στην πατρίδα. Οι επαναπατρισθέντες έλληνες έβλεπαν το νόμο ως ευκαιρία (το «τυρί») και διανοούνταν για τα προβλήματα που έκρυβε (την «παγίδα»). Σας θυμίζω το δημοσίευμα του πρόεδρου του ελληνοαμερικανικού εμπορικού επιμελητηρίου στο πρώτο θέμα της 24 Αυγούστου 2008

Τα προβλήματα και οι δυσκαμψίες που δημιουργήθηκαν στην πορεία οδήγησαν στη διακοπή σε αρκετές από αυτές τις επενδυτικές προσπάθειες, με αποτέλεσμα τη μείωση των βιομηχανικών και παραγωγικών πρωτοβουλιών και συγκέντρωση σε επενδύσεις κατανάλωσης (λ.χ. μπαράκια, σουπερμάρκετ). Αυτή ήταν η εύκολη λύση, διότι όταν για τη δημιουργία παραγωγικών επιχειρήσεων ήθελες πολιτικό «νταβατζή» με τη συνεργασία και δικαστικών «νταβατζίδων», αυτό ήταν επίπονο και δύσκολο. Κε να το αποτέλεσμα η Ελλάδα που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού σε όλον τον κόσμο κατάντησε ένας απέραντος τεκές κε ένα απέραντο πορνείο  αποικία της τρόικας.

Για να είναι όμως αυτά πιο πιστευτά θα ήθελα να εκθέσω μια προσωπική εμπειρία σε επένδυση παραγωγικής επιχείρησης. Συγκεκριμένα, το 1989 κατέθεσα στην πολεοδομία Μυτιλήνης την αίτηση και τα σχεδία για την ανέγερση τεσσάρων κτιρίων σε αγρόκτημα το οποίο απέκτησα το 1971. Έναν ολόκληρο χρόνο, η ταλαιπωρία μου ήταν δυσβάσταχτη στην αμαρτωλή πολεοδομία για το «γνωστό άγνωστο λόγο». Είχε κολλήσει στην αρχιτεκτονική επιτροπή. Ένα μέλος της αρχιτεκτονικής επιτροπής αντέδρασε για την απαράδεκτη ταλαιπωρία που μου δημιουργούσαν. Εν συνεχεία, αυτές τις δυσκαμψίες τις μετέφεραν (ως «νόμιμοι» πολίτες και «σωστοί» επαγγελματίες) στη δικαιοσύνη. Συγκεκριμένα, με κατηγόρησαν ότι 1800 τετραγωνικά μέτρα από την ιδιοκτησία μου ήταν πόταμος και ότι το μπάζωνα από το 1980 με το καροτσάκι .

Η αθωότητά μου απεδείχθη με το πιστοποιητικό μετοικεσίας το ποίο, με τη βοήθεια του θεού το είχα μαζί μου, όπως και άλλα έγγραφα που κατέθεσα στο δικαστήριο. Μετά την αθωωτική απόφαση κατά του πρωτοκόλλου διοικητικής αποβολής, εκλύθηκα να αντικρούσω την έφεση, όταν με τον δικηγόρο μου πήγαμε να πάρω το πιστοποιητικό μετοικεσίας από τον φάκελο της δικογραφίας αυτό είχε κάνει φτερά. Το ίδιο συνέβη και με την αεροφωτογραφία που είχα καταθέσει στο δικαστήριο. Η συνέχεια όμως έχει εξίσου στοιχεία μυστηρίου. Το 1992 αφού αθωώθηκα και σε δεύτερο βαθμό (έφεση), εκδόθηκε η άδεια οικοδόμησης μονάδας παραγωγής μανιταριών για την ανέγερση τεσσάρων κτιρίων η οποία ξεκίνησε με την ανέγερση του πρώτου κτιρίου.

Το όνειρο όμως ήταν απατηλό, δεν είχα φτάσει στην Ιθάκη (ακόμα περιπλανιόμουν στο νησί της Κίρκης). Όταν ξεκίνησα τις εργασίες ένα απόγευμα μια κύρια της ομάδας των «μασονοκουμουνιων>> μου  είπε ότι δεν θα μου επιτρέψει να συνεχίσω την ανέγερση των κτιρίων και θα με στείλει «αμπαλαρισμένο» πίσω στην Αμερική από όπου είχα έρθει. Με τον καιρό διαπίστωσα ότι η εν λόγο κυρία, ενώ αρχικά λειτουργούσε στο παρασκήνιο, εν συνεχεία αποτέλεσε τη σημαιοφόρο σε αυτή τη σταυροφορία. Συγκεκριμένα, πριν μου δοθεί η άδεια οικοδόμησης, η κυρία φάνηκε να είναι ενήμερη και, εν τι απουσία μου από το νησί, δημοσίευσε διάφορα συκοφαντικά σχόλια στον τοπικό τύπο.

Τα γονατογραφήματά της έφθασαν σε σημείο που και ο πιο σπουδαίος συγγραφέας έργων επιστημονικής φαντασίας δεν θα μπορούσε να τα επινοήσει και να τα δικαιολογήσει στο κοινό του, παράταττα θα την ζήλευε. Σημείωσε δε κάποια φορά ότι θα μολυνθεί η ατμόσφαιρα με την παραγωγή μανιταριών που θα καλλιεργούσα σε αγροτική περιοχή με δραστηριότητες (μέχρι και σήμερα) με ορνιθοτροφία, κτηνοτροφία και καλλιέργειες περιβολιών. Δηλαδή, στην κατάλληλη περιοχή η οποία πληροί τους όρους χωροθέτησης για μονάδα παραγωγής μανιταριών στο νησί. Επιπλέον, η κυρία φρόντισε να παραλάβει από την τρίτη εφορία βυζαντινών αρχαιοτήτων ένα πέρα για πέρα αναληθές έγγραφο με αρ’ πρ. 145/26-1 -1993 με το ποίο διέκοψε το δρόμο που διερχόταν από τμήμα της ιδιοκτησίας όπου ήταν και το κεντρικό σημείο όπου θα ανεγείρονταν η θαλάμη καλλιέργειας και το συσκευαστήριο.

Τελικώς, ο στόχος είχε επιτευχθεί, αναγκάστηκα να πέσω στα «δίκτυα» της δικαιοσύνης, καθότι ο δρόμος αυτός υπήρχε προ αμνημονεύτων χρόνων και φαινόταν καθαρά σε δικαστικές αποφάσεις, συμβόλαια και τοπογραφικά του 1989, όταν η κυρία και συνδικαλίστρια αγόρασε γειτονικό κτήμα το οποίο επιβαρύνετε με δουλεία δρόμου όπως  το συνταχθέν συμβόλαιο και το τοπογραφικό δυχνη τον δρόμο, το δικαστήριο  αποφάσισε να γίνει επιτοπίως αυτοψία. Κατά την διάρκεια της  αυτοψίας είπα στην κυρία  ειρηνοδίκη ότι αποδεικνύετε ότι το έγγραφο  που κατέθεσε η αντίδικος είναι αναληθές  κε ότι ο προϊστάμενος της εφορίας  ψεύδεται ηθελημένα αφού είχε εκδοθεί άδεια οικοδομής  και η άδεια πέρασε από την αρχαιολογία όπως ο νόμος ορίζει.  Τότε η κυρία Ειρηνοδίκης έστρεψε το έγγραφο και με δηκτικό τρόπο μου είπε να σκάσω και να μην ξαναπώ κουβέντα γιατί θα μου επιβληθεί τρίμηνη φυλάκιση. Βέβαια αυτά έγιναν παρουσία των δικηγόρων και φυσικά η απόφαση ήταν αρνητική. Δηλαδή, ο δρόμος έκλεισε.

Η οδύσσεια καλά κρατεί. Εν συνεχεία, απευθύνθηκα στο Υπουργείο πολιτισμού όπου ένας υπάλληλος μου επιβεβαίωσε τα του παρασκηνίου για την πρότερη κατάσταση, τα οποία μου ήταν ήδη γνωστά. Και πάλι μου προτάθηκε η στοργή της δικαιοσύνης η οποία θα μπορούσε να μου απαλύνει τον ψυχικό και οικονομικό μου πόνο. Ο υπάλληλος μου πρότεινε να αναθέσω την υπόθεση σε δικηγόρο πράγμα που έγινε. Επιστρέφοντας στο νησί ευθύς αμέσως συγκέντρωσα τα έγραφα και τις φωτογραφίες και σε μια εβδομάδα πήγαμε στην συνεδρίαση του Κ.Α.Σ.  με τον δικηγόρο. Τα μελή του συνεδρίου δεν πίστευαν αυτά που έβλεπαν και ομόφωνα αποφάσισαν επιτόπια έρευνα. Σε λιγότερο από ένα μήνα ήρθαν τα δυο από τα τρία μέλη της επιτροπής που ορίστηκε από το συμβούλιο, ενώ το τρίτο μέλος που δεν ήρθε ήταν αυτός που εξέδωσε το αναληθές έγγραφο.   Ο προϊστάμενος τις αρμόδιας εφορίας          

Στην πρώτη συνεδρίαση μετά την αυτοψία, στο Κ.Α.Σ. συζητήθηκε το θέμα και το Υπουργείο πολιτισμού εξέδωσε στις 30/4/1996 με Αρ.Πρ.ΥΠΠΟ/ΑΡΧ/Β1/Φ28/ 21571/624 την απόφαση με θέμα διάνοιξη οδού προσπέλασης στη θέση ρυκάνη Κράτιγου στη Λέσβο, την όποια κοινοποίησε στους εξής: 1)στην 3^η Ε.Β.Α., 2) στην Εφορία κλασικών Αρχαιοτήτων, 3) στη Νομαρχεία Λέσβου, 4) στο σώμα Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης, 5) σε έμενα, και 6)στο Αστυνομικό τμήμα Μυτιλήνης.

   

Και το παράλογο της κύριας δικαστού, μετά την απειλή με τρίμηνη φυλάκισή μου, είπε ότι «δεν πιστεύω αυτό που βλέπω πιστεύω αυτό που διαβάζω». στο αληθινό και κατόπιν αυτοψίας και στο ποίο αναφερόταν η αλήθεια, δεν την πίστεψε (την οποία και αυτή γνώριζε) τότε με παρέπεμψε στους απατεώνες σε μεγάλο ποσοστό πολιτικούς Μηχανικούς της Μυτιλήνης. Η συνέχεα στο παρακάτω βίντεο, το κατηγορώ αφορά πολιτικούς μηχανικούς δικηγόρους και τη δικαιοσύνη στην Μυτιλήνη τα όσα καταγγέλλω αποδεικνύονται με έγραφα κατατιθέμενα στο δικαστήριο Μυτιλήνης.  Κε εάν καπια έκαναν φτερά  κάτι που συνηθίζετε στη Μυτιλήνη υπάρχουν αντίγραφα

      Κατά διαστήματα,  δέχτηκα  απειλητικά και υβριστικά τηλεφωνήματα,  την δηλητηρίαση πέντε σκυλιών μέσα στην άυλη μου,δύο απόπειρες εμπρησμού του αυτοκινήτου μου, υβριστικά σημειώματα στο μπαπριζ του αυτοκινήτου μου (το ένα δε τοποθετήθηκε μέσα στην άυλη του σπιτιού μου) και  πυροβολισμό  στην είσοδο του σπιτιού μου (το βλήμα τρύπησε  5 χιλιοστά τζάμι της εξώπορτας και καρφώθηκε  στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας).  Κατά την αστυνομία  ήταν πυροβολισμός  με αεροβόλό. Κατά εμέ και κάποιον με γνώσεις  όπλων, που του περιέγραψα το συμβάν, πιθανολογεί ότι ο πυροβολισμός προήρχετο από πυροβόλο όπλο τον 22 χιλιοστών. Τον περασμένο επίσης Αύγουστο  έβαλαν φωτιά ένα σκάφος μου. Όλες οι μηνύσεις που έχω κάνει, κατά αγνώστου φυσικά,  πήγαν στο αρχείο  ( Καλάθι των αχρήστων).

     Πολύ σωστά ο κύριος πρωθυπουργός, αλλά και οι διεθνείς  αρμόδιοι  οργανισμοί είπαν  ότι η  Ελλάδα είναι μια διεφθαρμένη χώρα.      

Γεώργιος Χατζηαναστασίου.